Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Τα Παιδικά Μάτια

Τα Παιδικά Μάτια

Χρονογράφημα

Άννα Τσουκαλά Κουφού  

Τακτικό μέλος Τακτικό μέλος της ΕΛΒΕ

Τώρα που έσβησαν οι φωτιές, τώρα που καταλάγιασαν οι άνεμοι, τώρα που ο θρήνος έγινε θυμός διαρκείας , τώρα που έγινε ταυτοποίησις των νεκρών και τάφηκαν τα θύματα, τώρα που γίνεται ένας ακόμη απολογισμός και η θάλασσα κτυπά στους βράχους στο κύμα τ’ οργισμένο και τα αποκαΐδια στο "μάτι" ανασαίνουν ακόμη σάρκα, κάρβουνα και κλαυθμούς, συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος   της καταστροφής. Τώρα πήρα μολύβι και χαρτί στα χέρια μου. Όλες αυτές τις μέρες δεν μπορούσα να βρω λέξεις να εκφραστώ. Ήταν τόσο μπλοκαρισμένη η ψυχή μου που δεν μου έβγαινε ούτε μία λέξη ν ανασάνω, νόμιζα ότι βλέπω όνειρο ή έργο φανταστικό στο σινεμά.

Μα, εκείνο που μας ενεργοποιεί είναι η επανάληψη του έργου, που σε κάθε επανάληψη είναι πιο τρομακτικό , πιο φρικαλέο για τ’ ανθρώπινα,   μόνο που συντελείται σε άλλους τόπους και σε άλλους χρόνους.

Αυτό που πραγματικά τρομάζει στην καφτερή παρούσα ώρα και βγαίνει στην επιφάνεια     σαν θηρίο της Αποκάλυψης, είναι η απληστία του ανθρώπου για τα υλικά αγαθά, για τις ανέσεις η βούλησή του να χρησιμοποιεί κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο, αρκεί να ικανοποιήσει τα ανώτερα και τα κατώτερα ένστικτά του, αδιαφορώντας για το δίκαιο, για τους συνανθρώπους του..

   Κι αφού πιστέψει ότι είναι αυτάρκης, δυνατός, αφού έθεσε τις βάσεις για την ευτυχία του την βιοτική   και τότε μπορεί να πει στον εαυτό του¨ . ‘’φάε , πίνε ευφραίνου άνθρωπε…’’   τότε ξαφνικά έρχεται μία σπίθα και τον εξαφανίζει από τον χάρτη! Τότε φταίνε όλοι οι άλλοι, μόνο ο ίδιος δεν φταίει σε τίποτα. Και δεν είναι ότι λέγονται αυτά και επαναλαμβάνονται μετά μανίας, είναι ότι βλέπουμε τα μάτια των αθώων παιδιών τρομαγμένα διάπλατα να αναρωτιούνται και απευθύνοντας τον λόγον να μας ρωτούν: «Γιατί δεν μας αφήσατε να χαρούμε τα νειάτα μας, την ζωή, γιατί μας καταδικάσατε να ψηθούμε στην πυρά και να πνιγούμε στην θάλασσα;» και είμαι σίγουρη ότι οι επιζήσαντες γνωρίζουν την απάντηση. Και πιστέψατέ με, αυτά τα αθώα ‘’μάτια’’, που έφυγαν πρόωρα από την ζωή και τα εννιάχρονα δίδυμα και τα μωρά της αγκαλιάς και τα άλλα τα γνωστά και άγνωστα, που θυσιάστηκαν ομολογουμένως , αυτά τα τεράστια μάτια της αθωότητας και της αγνότητας, της καθαρότητας είναι τα μόνα ανεύθυνα της τραγικής καταστροφής! Γι’ αυτά θρηνώ, γι αυτά πονώ βαθύτατα. Αυτά τα μάτια βλέπω συνεχώς μπροστά μου!

Τελευταία τροποποίηση στιςΠέμπτη, 09 Αυγούστου 2018 14:37

Τελευταία άρθρα από τον/την Άννα Τσουκαλά Κουφού

Halkidikifocus 2014-2020