xrysopoulos 2020n

ΡΟΗ 24/7:

ΚΡΙΜΑ….

ΚΡΙΜΑ…. ( η μαγική λέξη για να κοιμάμαι ήσυχος) 

Μου ζητήθηκε να γράψω.. να πω, να αφήσω επί χάρτου ψίχα από την ψυχή μου. Έσκιζα και τσαλάκωνα, ξεκινούσα, έσβηνα και τσαλάκωνα. Πήγα στον υπολογιστή για να  γλυτώσω λίγα δέντρα από το απερίσκεπτο ξόδεμα χαρτιού. Οι δείκτες κολλημένοι στο «Φ» και στο «Ξ» περιμένοντας το οπλίσατε, στοχεύσατε, πυρ. Τίποτα. Λες και πρέπει να σωπάσω για κάποιο λόγο. Πρώτο κείμενο και εγώ μουγκός, άλαλος, άδειος. 

Έκανα μία βόλτα στο διαδίκτυο και παντού πόλεμος. Τόσο κοντά που αν φυσήξει νοτιανατολικός άνεμος θα μυρίσει καμένο, και συνάμα τόσο μακριά μας, που μπορούμε να αγχωνόμαστε ακόμα για το επόμενο επεισόδιο του τάλεντ σόου ή να αλλάξουμε κανάλι όταν ενοχληθούμε από το χαμό των ειδήσεων ξεστομίζοντας ένα «κρίμα».

Δεν έζησα ποτέ πόλεμο. Πάντα τον έβλεπα στις ειδήσεις και στα σχολικά βιβλία. Κάποιες φορές  ξεκινούσε ο παππούς ιστορίες για τον δεύτερο και ο μπαμπάς για τον Αττίλα. Πάντα ακροατής και θεατής. Ποτέ μέσα στο μπαρούτι. Αυτή μου η άγνοια με έκανε σαν παιδί να βροντοφωνάζω τα ποιήματα των εθνικών εορτών ή να πουλάω μαγκιά στις φοιτητικές παρέες για το πώς θα είμαι σε κάποια μάχη σε κάποια αιχμαλωσία. Αν είχα ζήσει πόλεμο ίσως να μην μπορούσα να αρθρώσω λέξη από το ποίημα ή να έβγαζα το σκασμό στις παρέες. Ίσως από την άλλη να ήμουν πιο παθιασμένος. Ποτέ δε θα το μάθω. Δεν θα ξαναγίνω ποτέ παιδί και δεν θα ξαναγίνω  ποτέ είκοσι. 

Ναι, ήμουν τυχερός που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια εν ειρήνη και η μόνη πολεμική σκηνή ήταν το τσόκαρο της μάνας μου που πετούσε με ακρίβεια στοχεύοντας πάντα τον αριστερό μου ώμο. Έφτασα σαράντα και ακόμα περιμένω να έρθει από το πουθενά το τσόκαρο. Όχι γιατί έκανα κάτι , αλλά γιατί δεν έκανα τίποτα. Γιατί κάποτε νόμιζα πως θα αλλάξω τον κόσμο και στο τέλος με άλλαξε τόσο πολύ αυτός ο κόσμος που έμαθα περίτεχνα να κλείνω τα μάτια. 

 Αγώνας δρόμου κάθε μέρα,  χρέη, λογαριασμοί, ψευτοααναγκαίος καταναλωτισμός, σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι. Δεν έχω χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο για να ξεστραβωθώ, δεν μπορώ να διαβάσω μία εφημερίδα και να τυλίξω τα γυαλικά με τις υποκίτρινες σελίδες των οικονομικών, να δω έναν φίλο για να ξομολογηθώ και να εξιλεωθώ. Τρώω μακαρόνια ολικής και πίνω γάλα χωρίς λακτόζη ενώ τον καρκίνο που φοβάμαι θα τον πάθω από το άγχος. Τρώω υπερτροφές και βιολογικά προϊόντα ενώ ο αέρας που αναπνέω είναι γεμάτος  φαρμάκι. Και όλα αυτά είναι ακριβά, πολύ ακριβά. Και δουλεύεις παραπάνω ώρες για να τα έχεις. Και χάνεσαι από όλους και όλα. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις πόλεμο. Αλλάζεις κανάλι γιατί μπορείς και είναι τόσο εύκολο. Απλά ξεστομίζεις πάλι ένα «κρίμα». 

Πανέξυπνοι οι άρχοντες του κόσμου. Μας βάλανε στη σειρά να δουλεύουμε ασταμάτητα για να μη σκεφτόμαστε,  να κοιτάμε τον μικρόκοσμό μας και να μη μας νοιάζει τίποτα έξω από αυτόν. Όχι λες, δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο.. έχω το ρεύμα απλήρωτο και το παιδί θέλει παπούτσια. Στην τηλεόραση πόλεμος. Και συ απλά ξεστομίζεις πάλι ένα «κρίμα»

Τελευταία άρθρα από τον/την Ρακοσυλλέκτης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ »
επιστροφή στην κορυφή
WATERCURE2