ΡΟΗ 24/7:

Μέχρι τις 8 Ιανουαρίου η έκθεση ζωγραφικής της Κωνσταντίας Μακρή στα Ν. Μουδανιά

323132489 901268304623926 3482362268408821407 n

Πώς ο συντονισμός του ανθρώπινου μυαλού με τις «έξυπνες μηχανές», μπορεί να επηρεάσει τις γνωστικές και αντιληπτικές μας ικανότητες;

Μέχρι την Κυριακή 8 Ιανουαρίου θα παραμείνει η ατομική έκθεση ζωγραφικής της Κωνσταντίας Μακρή με τίτλο "Η Βιτρίνα" στην Αίθουσα του Μουσείου Αλιευτικών Σκαφών και το κοινό μπορεί να την επισκεφθεί από τις 18.00 έως τις 21.00.

Υπενθυμίζεται ότι μετά τον Πολύγυρο η έκθεση ζωγραφικής της Κωνσταντίας Μακρή φιλοξενείται από τις 28 Δεκεμβρίου στα Ν. Μουδανιά.

323021997 615025270391582 5069934865976347295 n

Η ίδια γράφει για την έκθεσή της:
"Ο μετα-άνθρωπος. Ο νέος ανθρωπολογικός τύπος που ξεπροβάλλει στη μεταπανδημική εποχή. Η βιονική μετεξέλιξη του είδους που διαμορφώθηκε από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές, που εκκολάπτονταν τις προηγούμενες δεκαετίες. Βιομετρική επιτήρηση και ψηφιακή συνδεσιμότητα, που υποκαθιστά τη δια ζώσης επικοινωνία, το άυλο που κατισχύει στο υλικό, η ψευδαίσθηση στην ορατή πραγματικότητα.
Η πρόθεση-μετά, άλλωστε, είναι το εφαλτήριο του έργου μου. Ο μετα-άνθρωπος ως ουδέτερος παρατηρητής σε μια άχρονη υπεργήινη πραγματικότητα, αμέτοχος σε μια αθέατη επικράτεια, μετασχηματισμένος έξω από τις νόρμες της γραμμικής του εξέλιξης. Κυβερνόπλασμα σε έναν τεχνητό κόσμο, ένα υβριδικό ον, που επινοήθηκε από τη λογοτεχνία και το σινεμά του φανταστικού, θυμίζοντας τη φουτουριστική cult Barbarella του Ροζέ Βαντίμ (1968) και εδραιώθηκε ως ιδέα στην κουλτούρα του κυβερνοπάνκ της -κατά τα άλλα- αισιόδοξης δεκαετίας του ’90, τώρα απασχολεί σε ρεαλιστική βάση, θέτοντας ηθικά ζητήματα. Για το πώς η εξέλιξη της τεχνολογίας επιδρά στην ανθρώπινη φύση, το πώς ο συντονισμός του ανθρώπινου μυαλού με τις «έξυπνες μηχανές», μπορεί να επηρεάσει τις γνωστικές και αντιληπτικές μας ικανότητες, είτε γενετικά, με την τροποποίηση του DNA, είτε προσθετικά, με την ενσωμάτωση μηχανημάτων στο σώμα μας, είτε με οποιαδήποτε εξωγενή παρέμβαση στο πλαίσιο της ολοένα αναπτυσσόμενης Βιοπληροφορικής, με τον άνθρωπο ως βιολογική μονάδα να θεωρείται πεπερασμένης μνήμης, ταχύτητας, ικανοτήτων. Ένα προϊόν με ημερομηνία λήξης, που συν τω χρόνω αντικαθίσταται από τα ρομπότ, ένα ανθρωπόμορφο κατασκεύασμα που επινοήθηκε από τον Τσέχο θεατρικό συγγραφέα Κάρελ Τσάπεκ στο έργο του R.U. R. (Rossum’s Universal Robots), με τον όρο robota -που σημαίνει εργασία -να σατιρίζει την εξάρτηση της κοινωνίας από τους μηχανικούς εργάτες της τεχνολογικής εξέλιξης.
Και το συναίσθημα; Η συνείδηση; Η ελεύθερη συναίνεση; Ο έρωτας και η ψυχή; Οι διαπροσωπικές σχέσεις;
Πάνω σε αυτό το δίπολο τεχνητής νοημοσύνης και βιολογίας, μετα-πραγματικότητας και επικαιρότητας είναι δομημένο εννοιολογικά το έργο μου, σε μιαν απόπειρα να σχολιάσω σκωπτικά τη μετ-εξέλιξη που υπερβαίνει τους βιολογικούς περιορισμούς, καθιστά όμως τον άνθρωπο ως οντότητα καμωμένη από σάρκα και νευρώνες και βέβαια τα 21 γραμμάρια της ψυχής του.
Απρόσωπες μορφές, ανδείκελα και πλαγγόνες, καταλαμβάνουν κυρίαρχη θέση στον καμβά, ξεπροβάλλοντας από ουδέτερα μονόχρωμα βάθη, φέρουσες τεχνικά την υλικότητα μιας νέο-ποπ εικαστικής αντίληψης- το πρόθεμα -νέο επισημαίνει τη μετασχηματισμένη τάξη πραγμάτων- με δεδομένο ότι η ποπ κουλτούρα ως καλλιτεχνικό κίνημα έχει συγκεκριμένες αφορμήσεις και προσλαμβάνουσες, εδραιωμένες στο μοντερνιστικό πλαίσιο της δεκαετίας του ’60. Η πρόκλησή της όμως παραμένει η ίδια. Η εξωστρέφεια, που έλεγε και ο Roy Lichtenstein, διατυπώνοντας χαρακτηριστικά την άποψη ότι «η pop art βλέπει έξω προς τον κόσμο. Δείχνει να αποδέχεται το περιβάλλον της, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε καλό, ούτε κακό, αλλά απλώς διαφορετικό, μια άλλη κατάσταση του νου».
Η ενότητα των έργων μου κινείται στο πεδίο της νέο-ποπ αισθητικής, όπως συνάγεται από την ψυχρή καταγραφή προτύπων, που επιβάλλονται από τη διαφήμιση, τη ρομποτική , τη μαζική κατανάλωση, τα εικονογραφημένα έντυπα λαϊκής αναγνωσιμότητας, την επιστημονική φαντασία, τον κινηματογράφο με το καθαρό σχέδιο, τα λάδια και τις μεγάλες επιφάνειες του καμβά να κυριαρχούν, κατά τα πρότυπα των Peter Blake, David Hockney, Andy Warhol. Τη ρήση του Warhol είχα άλλωστε κατά νου όταν έθεσα τον βασικό προβληματισμό της θεματικής «Οτιδήποτε κάνω το κάνω σαν μηχανή. Πιστεύω ότι θα ήταν υπέροχο, αν όλοι οι άνθρωποι ήταν όμοιοι».
Προτομές, μεμονωμένες ή σε ομάδες, συντάγματα ανδροειδών και γυναικοειδών torso, με τη δήλωση του φύλου να μην είναι τόσο το ζητούμενο, όσο η αίσθηση της μηχανικής κατασκευής στο πλαίσιο της τυποποιημένης αναπαραγωγής, αποδοσμένες με φουτουριστική γραφή, με κυρίαρχα τον συνθετικό φορμαλισμό και την ανόργανη πλαστικότητα, αίσθηση που επιτείνεται από την παλέτα των λαδιών που σκόπιμα χρησιμοποιώ ως εμπορικό υπερχρώμα που δίνει το ιριδίζον φινίρισμα του βινυλίου σε φωτεινά χρωματικά πεδία, έχοντας ως επιρροή τον γραφικό σχεδιασμό του Robert Indiana (1928-2018).
Όλα σε μια βιομηχανική αισθητική ιδωμένα, με τις μορφές είτε να στέκουν ακίνητες, παγωμένες και απόκοσμες, χωρίς διάδραση, δίνοντας υποδόρια τη μεταφυσική αίσθηση των έργων του De Kiriko και των δικών μας Νίκου Εγγονόπουλου και Σαράντη Καραβούζη, είτε προβαίνουν σε τυποποιημένες μηχανικές κινήσεις, σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ, υποταγμένα στους νόμους τους που καθιέρωσε ο Ισαακ Ασίμωφ, στο διήγημα «Runaround» του 1942.
Ως εκ τούτου, η αντίληψη του «εγώ» και η ατομική συνείδηση αλλοιώνονται, για αυτό και τα πρόσωπα είναι είτε ακέφαλα, με κομμένα μέλη, είτε υπολείπονται προσωπογραφικών χαρακτηριστικών, έτσι ώστε να εκλείπουν τα μάτια, που στην εικονογραφική παράδοση θωρούνται ως «ο φορέας της ψυχής». Σκόπιμα επίσης λείπει το στοιχείο του αισθησιασμού, παρότι οι μορφές είναι γυμνές. Οι γυναίκες μοιάζουν με πλαστικές κούκλες βιτρίνας, ενώ οι ανδρικές μορφές δεν έχουν τονισμένη τη φύση τους. Άνθρωποι ευνουχισμένοι σε μια κοινωνία ανάπηρη, σπαράγματα μιας χαμένης προσωπικής και κοινωνικής ταυτότητας που συνθλίβηκε υπό το βάρος της μαζοποίησης και του άυλου «νέο-ποπ» μετα-πολιτισμού.
Συνοψίζοντας, το έργο μου έχει ως σημείο αναφοράς τον μεταβιομηχανικο άνθρωπο, τον άνθρωπο του άυλου πολιτισμού, των social media, της τεχνολογικής εξέλιξης, τον άνθρωπο robot, που εργάζεται, δρα, λειτουργεί, επικοινωνεί μέσα από την τεχνολογία, που έχει όμως μαζοποιηθεί, τυποποιηθεί, αποξενωθεί, που έχει χάσει τη συναισθηματική επαφή και την προσωπικότητά του".

Τελευταία τροποποίηση στιςΠέμπτη, 05 Ιανουαρίου 2023 19:45
επιστροφή στην κορυφή