ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Στη φυσιολογική εγκυμοσύνη η άσκηση όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά αντίθετα ενθαρρύνεται και μάλιστα στο μεγαλύτερο κομμάτι της διάρκειά της.

Η ένταση πρέπει να είναι μέτρια και ο συνολικός χρόνος να μην ξεπερνά τα 30-40 περίπου λεπτά κάθε ημέρα. Η αποφυγή του ζεστού περιβάλλοντος και η διατροφική αναπλήρωση των χαμένων θερμίδων είναι απαραίτητες. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δίνεται στον τύπο της άσκησης, ώστε να αποφεύγονται ατυχήματα που μπορεί να επιδράσουν αρνητικά στην πορεία της εγκυμοσύνης.

Εντούτοις, οι γυναίκες που παρουσιάζουν πολλούς εμέτους, αίμα από τον κόλπο, προεκλαμψία, συμπτώματα ή αυξημένο κίνδυνο πρόωρου τοκετού και όσες έχουν μικρό μωρό για την ηλικία της εγκυμοσύνης δεν θα πρέπει να αθλούνται. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για όσες εμφανίζουν προβλήματα υγείας ανεξαρτήτως εγκυμοσύνης (π.χ. καρδιολογικά, αναπνευστικά, ορθοπαιδικά νοσήματα).

Ποια είναι τα οφέλη

-Η τακτική άσκηση μπορεί να βελτιώσει την αντοχή της εγκύου. Φαίνεται παράδοξο, ωστόσο η παρατεταμένη ανάπαυση στην πραγματικότητα κουράζει. Η άσκηση επομένως δίνει στην ενέργεια την ώθηση που χρειάζεται.

-Βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου.

-Μειώνει τις πιθανότητες εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη και υπέρτασης.

-Βελτιώνει τη διάθεση. Κατά τη διάρκεια της άσκησης παράγονται ενδορφίνες, νευροδιαβιβαστές που αποτελούν φυσικούς αντικαταθλιπτικούς και αγχολυτικούς παράγοντες του οργανισμού.

-Βοηθά τη μέση. Ασκήσεις που τονώνουν τους κοιλιακούς και ραχιαίους μυς, ανακουφίζουν από πόνους και αίσθημα πίεσης στη μέση.

-Ανακουφίζει τους μυς. Ασκήσεις διάτασης, που μπορούν να γίνουν οποιαδήποτε ώρα και παντού, βοηθούν στη χαλάρωση των τεταμένων μυών, και στην ανακούφιση από τις κράμπες που είναι συνηθισμένες στην εγκυμοσύνη.

-Βελτιώνει την κινητικότητα του εντέρου, παρέχοντας ανακούφιση στα συμπτώματα δυσκοιλιότητας που ταλαιπωρούν τις εγκύους.

-Επιταχύνει και διευκολύνει την ανάρρωση της λεχώνας, είτε μετά από φυσιολογικό τοκετό, είτε μετά από καισαρική τομή.

Η κυριότερη αιτία στένωσης της αορτικής βαλβίδας είναι η ασβεστοποιός της εκφύλιση, που εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα της εναπόθεσης με την πάροδο του χρόνου αλάτων ασβεστίου στις πτυχές της, με αποτέλεσμα αυτές να παχύνονται και να χάνουν την ευκαμψία τους.

Πρόκειται δηλαδή για ένα εκφυλιστικό νόσημα και αποτελεί την τρίτη συχνότερη καρδιαγγειακή νόσος, μετά την αρτηριακή υπέρταση και τη στεφανιαία νόσο.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι πιθανό στην εμφάνισή της να συμβάλουν ουσιαστικά οι ίδιοι παράγοντες με αυτούς που προκαλούν την αθηροσκλήρωση των αγγείων.

Σε νεότερες ηλικίες, η στένωση της αορτικής βαλβίδας αποδίδεται τις περισσότερες φορές σε δίπτυχη κατασκευή αυτής εκ γενετής, η οποία ευνοεί την ασβεστοποιό της στένωση.

Με ποια συμπτώματα εκδηλώνεται η στένωση αορτικής βαλβίδας:

Θωρακικός πόνος: Η στένωση αποτελεί ένα διαρκές εμπόδιο στην εξώθηση του αίματος από την αριστερή κοιλία της καρδιάς προς την αορτή και την περιφερική κυκλοφορία, με αποτέλεσμα η καρδιά να υπερτρέφεται για να υπερνικά τη μεγάλη αντίσταση.

Η υπερτροφική καρδιά όμως χρειάζεται περισσότερο οξυγόνο για να λειτουργήσει από αυτό που της προσφέρεται, με αποτέλεσμα ισχαιμικό πόνο.

Συγκοπτικά επεισόδια: Πρόκειται για επεισόδια αιφνίδιας απώλειας μυϊκού τόνου και αισθήσεων καρδιακής αιτιολογίας, η οποία εδώ οφείλεται στη μειωμένη δίοδο αίματος διαμέσου της βαριά στενωμένης βαλβίδας, ώστε ο εγκέφαλος να υποαιματώνεται και να επέρχεται η συγκοπή. Και

Δύσπνοια / συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας: Η μεγάλη αντίσταση που προβάλλει η στενωμένη βαλβίδα προκαλεί σε μεταγενέστερα στάδια της νόσου αυξημένες πιέσεις μέσα στην καρδιά, οι οποίες μεταφέρονται και προς την πνευμονική κυκλοφορία, με αποτέλεσμα δύσπνοια στην προσπάθεια, στην ηρεμία ή ακόμα και πνευμονικό οίδημα.

Τα τρία αυτά συμπτώματα είναι συνήθως η αφορμή για τη διάγνωση της στένωσης της αορτικής βαλβίδας και αναφέρθηκαν παραπάνω με σειρά σπουδαιότητας, καθώς προβλέπουν κατά σειρά όλο και μικρότερο προσδόκιμο ζωής, αν η βαλβιδοπάθεια αφεθεί χωρίς θεραπεία.